معنی حکایت اندرز پدر هفتم صفحه ۱۷ ✅ آرایه ها ، خلاصه و نتیجه

یاد دارم که در ایام طفولیت، متعبد و شب خیز بودم.

یادم هست که در دوران کودکی، مراقب عبادت بودم و شب‌ها بیدار می‌ماندم تا به خدا نزدیک شوم.

شبی در خدمت پدر – رحمه الله علیه – نشسته بودم و همه شب، دیده بر هم نبسته و مُصحف عزیز بر کنار گرفته و طایفهای گرد ما خفته.

یک شب در حضور پدرم (رحمت خدا بر او باد) نشسته بودم، تمام شب بیدار بودم و قرآن مقدس را در آغوش گرفته بودم، در حالی که گروهی از مردم در اطراف ما خوابیده بودند.

پدر را گفتم: از اینان، یکی سر بر نمیدارد که دوگانهای بگزارد. چنان خواب غفلت بردهاند که گویی نخفتهاند که مردهاند.

به پدرم گفتم: هیچ‌کس از این افراد بیدار نمی‌شود تا نماز صبح را بخواند. آن‌قدر در خواب غفلت فرو رفته‌اند که انگار نه خوابیده‌اند، بلکه مرده‌اند.

گفت: جان پدر! تو نیز اگر بخفتی، به از آن که در پوستینِ خلق، اُفقی.

پدرم گفت: عزیز پدر! اگر تو هم بخوابی، بهتر از آن است که پشت سر مردم غیبت کنی.