تحقیق در مورد زبان فارسی و تاریخچه آن
تحقیق در مورد زبان فارسی : زبان فارسی سرمایه و هویت ملی ما ایرانیان، میراث گران بهای پیشینیان و یکی از قدیمی ترین زبان ها است. این زبان با بهره مندی از گنجینه های با ارزش شعر و ادبیات غنایی قوی علاوه بر اینکه زبان اصلی مردم کشور ایران شناخته می شود در قسمت هایی از کشورهای دیگر مانند تاجیکستان، ازبکستان، افغانستان، پاکستان، آذربایجان و حتی عراق نیز یکی از زبان هایی است که مردم مکالمات خود را با استفاده از آن انجام می دهند.
در سال ۱۸۷۲ یک نشست متشکل از زبان شناسان و ادیبان اروپایی در برلین تشکیل شد. در این نشست زبان های فارسی، سانسکریت، یونانی و لاتین به عنوان زبان های کلاسیک جهان معرفی شدند. زبان های کلاسیک جهان به زبان هایی گفته می شود که دارای ادبیاتی پربار و تاریخی کهن هستند. علاوه بر این چهار زبان نام برده دگرگونی های اندکی در هزاره آخر پیدایش داشته اند.
زبان فارسی یا پارسی را از نظر تنوع واژگان و تعداد کلمات، آثار فاخر ادبی و ضرب المثل های شیرین می توان یکی از غنی ترین و پرمایه ترین زبان ها در جهان نام برد. از آثار ادبیات فارسی می توان به شاهنامه فردوسی، بوستان و گلستان سعدی، منطق الطیر عطار، رباعیات خیام و همچنین پنج گنج نظامی اشاره کرد.
آنچه در این مطلب خواهید دید
خلاصه تاریخ زبان فارسی
قبل از هر چیز باید بیان کنیم که واژه فارسی معرب کلمه پارسی بوده که با توجه به عدم وجود حرف پ در زبان عربی با گذشت زمان به این شکل درآمده است. اگر بخواهیم زبان فارسی را ریشه یابی کنیم به زبان پهلوی یا فارسی میانه خواهیم رسید. در طرف مقابل زبان پارسی باستان را می توان ریشه زبان فارسی میانه نام برد.
در فارسی باستان به این زبان پارسه یا آریَه گفته می شد. در زبان فارسی میانه از کلمه پارسیگ (یعنی یک زبان منسوب به پارس) استفاده می کردند.
زبانی که امروزه آن را تحت عنوان فارسی باستان می شناسند زبان اصلی خاندان هخامنشی بود. این زبان با خط میخی نوشته می شد. چهار لهجه شناخته شده یعنی اوستایی، سکایی، مادی و پارسی باستان، زبان فارسی باستان را تشکیل می دادند.
در مناطقی که تحت فرمانروایی مادها قرار داشت، غرب ایران و همچنین شمال ایران تا دریای سیاه از لهجه های سکایی و مادی بیشتر استفاده می کردند. لهجه فارسی باستان و اوستایی بیشتر در اطراف دریاچه هامون مورد استفاده قرار می گرفت.
پس از دگرگونی های متعدد زبان فارسی به صورت زبان فارسی میانه تغییر یافت. این زبان را که هم اکنون زبان پهلوی می نامند از نظر خط دارای 25 علامت بود. پس از ورود اسلام به ایران زبان فارسی میانه نیز تغییراتی به خود گرفت.
با توجه به این تغییرات و با درهم آمیختن کلمات عربی، زبان فارسی به فارسی دری تغییر یافت. این روزها زبانی که ما تحت عنوان زبان فارسی در ایران مشاهده می کنیم از الفبای عربی الفبای خود را گرفته است.
زبان پارسی باستان
یکی از کهن ترین زبان های هند و اروپایی، زبان پارسی باستان است. پارسی باستان زبان قوم پارس بوده که پس از به قدرت رسیدن خاندان هخامنشی و هنگامی که به جنوب غربی فلات ایران کوچ کردند به عنوان زبان اداری و رسمی در تمام سرزمین های تحت سلطه این سلسله گسترش پیدا نمود.
زبان پارسی باستان یک زبان پیچیده با صرف های گوناگون بود. با این حال مردمان غیر فارسی زبان در سرزمین های دیگر به مرور زمان توانستند این زبان را فرا بگیرند. در اواخر حکومت هخامنشیان، زبان پارسی میانه به شکل اولیه درآمد.
خط نوشتاری فارسی خط میخی بود که کاربرد چندانی در میان مردم نداشت. امروزه می توانیم در تخت جمشید و بیستون کتیبه هایی را مشاهده کنیم که به خط میخی نگارش شده اند.
زبان فارسی میانه
از سده سوم قبل از میلاد تا ۷ سده پس از میلاد، زبان فارسی میانه توسط مردم ایران مورد استفاده قرار می گرفت. با توجه به اینکه دستور زبان و واژه های این زبان نسبت به پارسی باستان ساده تر بود، توانست به سرعت در میان نقاط مختلف رواج یابد. تحولات مختلفی رخ داد که منجر به تبدیل زبان فارسی باستان به فارسی میانه گشت دولت ساسانی، پارسی میانه را به عنوان زبان رسمی انتخاب نمود.
در این دوره از فارسی میانه برای محاورات استفاده می شد. با این حال لهجه ها و گویش های مختلفی را می توانستیم در شهرهای مختلف مشاهده کنیم. گاهی اوقات تعداد لهجه ها به قدری زیاد بود که مردم در نقاط مختلف کشور برای فهمیدن سخنان دیگری با مشکل مواجه می شدند.
دو قشر مختلف در دوره ساسانیان از زبان نوشتاری پارسی میانه برای نوشتن متون خود استفاده می کردند. روحانیون که سواد خواندن و نوشتن داشتند برای نگارش متون دینی و دبیران و دهقانان نیز برای نگارش متن های اداری، تجاری و رسمی خود این زبان را انتخاب کرده بودند.
تا زمان روی کار آمدن امویان، فارسی میانه مورد استفاده قرار می گرفت. به محض روی کار آمدن خلفای اموی، بالاجبار زبان کشور به عربی تغییر یافت.
فارسی نو
به مرور زمان زبان فارسی میانه در هنگام حکومت عباسیان جای خود را به فارسی نو داد. خط نوشتاری زبان فارسی نو همان خط عربی بوده که ۴ حرف گ چ پ ژ به الفبای آن اضافه شده بود. البته بین خط فارسی و خط عربی تفاوت های دیگری نیز وجود دارد. پس از سقوط عباسیان و در زمان سلسله های سامانی، صفاری و طاهریان مردم ایران از زبان فارسی نو استفاده می کردند.
با وجود اینکه اعراب در جنگ با ایران توانستند به پیروزی دست پیدا کنند ولی زبان فارسی همچنان به گسترش خود ادامه می داد. در همین زمان ها سپاهیان و بازرگانان توانستند به کشورهای دیگر نیز زبان فارسی را انتقال دهند. حتی اعراب نیز برای تبلیغ اسلام نیز از زبان فارسی استفاده می کردند.
نخستین شاعر ایرانی که در زمان سلطه سامانیان اشعار خود را به زبان فارسی سرود، رودکی بود. تا قرن نوزدهم گسترش جغرافیایی زبان فارسی ادامه پیدا کرد. سادگی و ساختار آسان زبان فارسی نو سبب شده که بین اسلام و ترکان آسیای میانه آشنایی به وجود بیاید. فارسی این دوره را می توان از دیدگاه سبک شناسی به سه دسته تقسیم کرد. نویسندگان کلاسیک مانند حافظ، سعدی و فردوسی زبان را تنظیم کرده بودند.
سبک خراسانی از سده چهارم تا ششم مورد استفاده قرار می گرفت.
در دوره بعدی سبک عراقی از اواخر سده ششم تا سده نهم استفاده می شد.
سرانجام سبک هندی جای دو سطح قبلی را گرفت و از سده نهم به بعد مورد استفاده قرار داشت.
با روی کار آمدن قاجار مجددا شاعران به سمت سبک های قدیمی تر مانند عراقی رفتند. در این دوره زبان فارسی گسترش بیشتری پیدا کرده بود. جالب است بدانید که حتی مارکوپولو نیز در سفرهای خود به نقاط مختلف جهان تنها با این سبک هند و اروپایی آشنایی پیدا کرده بود و با زبان فارسی صحبت می کرد.
تحولات مختلفی را می توانیم از دوره مشروطه به بعد در زبان فارسی مشاهده کنیم. نخستین فرهنگستان ایران در سال ۱۳۱۳ تاسیس شد. هدف از تاسیس فرهنگستان ایران خالص سازی و پاکسازی فارسی از اصطلاحات عربی و بیگانه بود. در این فرهنگستان ۲۰۰۰ واژه بیگانه عربی جای خود را به معادل فارسی دادند.
فرهنگستان دوم ایران در سال ۱۳۴۷ تاسیس شد و در آن برای ۶۶۶۵ واژه بیگانه معادل فارسی را ارائه دادند.
سومین فرهنگستان ایران در سال 1368 تاسیس شد که همچنان تا به امروز کار خود را ادامه داده است. طبق آمار در سال ۱۳۹۸ این فرهنگستان توانسته بود با شناسایی بیش از ۶۰ هزار واژه بیگانه معادل فارسی را برای آن ها ارائه دهد.
پس از تسلط کامل انگلیس بر هند و استعمار این کشور گسترش زبان فارسی روند کند‌تری به خود گرفت. در طرف دیگر روس ها نیز توانستند بر نقاط مختلفی تسلط یافته و زبان خود را گسترش دادند. با این حال هنوز که هنوزه در سرزمین های تاجیکستان، افغانستان و ازبکستان نیز می توانیم گویش فارسی را مشاهده کنیم.
زبان فارسی چندمین زبان دنیاست؟
طبق آخرین آمار در سراسر جهان بیش از ۷۸ میلیون گویشور به زبان فارسی صحبت می کنند. در عین حال تخمین زده می شود بین ۱۲۰ میلیون تا ۲۰۰ میلیون نفر نیز زبان فارسی را به عنوان گویش دوم خود انتخاب کرده اند. هم اکنون در ۲۹ کشور جهان می توان ردی از زبان فارسی را مشاهده کرد. زبان فارسی در رتبه ششم زبان های جهان قرار گرفته است.
مطالب پیشنهادی :
